در طراحی کانالهای پلییورتان فوم و ورقش آلومینیوم، توامان و بهصورت بهینه میبایست در نظر گرفته شود. همانطور که در نمودار زیر نشان داده شده چگالی بهینه برای فوم (۴۵۰–۵۰) میباشد که پایینترین ضریب انتقال حرارت را با بالاترین انعطاف و فرمدهی در آن محدودهی چگالی تأمین کرده است.
بر خلاف آنچه تصور میشود فوم با چگالی بالاتر دارای کیفیت فوم بیشتری نیست.
این نکته در نظر گرفته شود حتی از جنبهی نوع ورق پوشش این نوع فرمپذیری تأثیر میپذیرد و تأثیر مستقیم بر ضریب انتقال حرارت خواهد داشت.
در چگالیهای پایین (density) ابتدا با افزایش چگالی کاهش ضریب هدایت حرارتی مشاهده میشود که علت آن افزایش چگالی فوم و کاهش میزان هوای داخل سلولها میباشد ولی پس از آن با افزایش چگالی، ضریب هدایت حرارتی افزایش مییابد.
علت افزایش در چگالیهای بالا، افزایش هدایت از طریق فاز جامد پلییورتان است، زیرا سطح تماس بین سلولها بیشتر میشود.
بطور خلاصه، چگالی بهینهای بین ۴۵ تا ۵۰ kg/m³ وجود دارد که بهترین تعادل میان عایق حرارتی و قابلیت شکلپذیری را دارد.
